Son Günler...

Hamileliğimin son dönemlerine yaklaştığım şu günlerde, neyle karşılaşacağını bilememe durumundan olsa gerek biraz stres yaşıyorum.

Şu sıralar yapmam gereken işleri sıraya koydum bir an önce tamamlamaya çalışıyorum. Neredeyse alışveriş işimiz bitmiş durumda. Ama her ne hikmetse "tamam artık her şey bitti" dediğimiz anda pat diye bir şey çıkıveriyor. Yani listenizde illaki bir şeyler eksik oluyor. Bebek alışverişi yaptığımız mağazaya her gidişimizde satış görevlisinin "Aa.. durun bebek olsun -bundan sonra hep buralardasınız" söylemi gözümü korkutsa da sabırsızlıkla bekliyorum minik yavrumu.

Henüz annelik nedir tam olarak kavrayamadım ama duygusallığın tavan yaptığı kesin. Bu bekleyiş sağlıkla hemen bitsin istiyorum, hem de erken doğum olmasından korkuyorum. Minik bebeğim zamanını doldursun istiyorum. Bu döneme kendi çapımda hazırlanıyorum işte. Hem doğuma, hem sonrasına...

Bu dönemin güzel tarafları da var tabi ki. Mesela eskiden olsa küçücük yağ göbekte pıtladı diye rahatsız olur içinizi çeke çeke yürümeye çalışırken, şimdi "Aa az kilo almışsınız, karnınız o kadar da büyümemiş" diyenlere göbeğinizi fora ederek moral kazanma gayreti içine giriyorsunuz.

Aynı zamanda anne adayının toplum içindeki ayrıcalığını doyasıya yaşama fırsatını bulmak keyifli bence. Metroda, otobüste, vapurda yer verenlere şirin bir tebessümle teşekkür edip tekliflerini hemen kabul edersiniz.

Sonra bebeği bahane edip canınız neyi çekiyorsa yiyebilirsiniz. Ee nazımızı da çekiyorlar ki ona da biraz hakkımız var herhalde.

Anneleri daha iyi anlarsın artık "Anne olunca anlarsın beni" sözü daha da anlam kazanır. Sorumluluk almanın ne demek olduğunu daha iyi biliyorsundur.

Sonuç olarak; hamilelik hadisesi güzel bir olay ve ben artık sonlarına yaklaşıyorum.

Kaan Batu ile tanışmaya neredeyse 4 hafta var. Bu süre şimdilik hayatımın en güzel ve en uzun bekleyişi gibi görünüyor...